Ηταν βράδυ της 18ης Ιανουαρίου του 1984, όταν η κρατική τηλεόραση μετέδωσε την άσχημη είδηση από το Λονδίνο: «Πέθανε ο Βασίλης Τσιτσάνης, ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες λαϊκούς συνθέτες, στιχουργούς και ερμηνευτές...». Ήταν η πρώτη φορά, στα δέκα μου χρόνια, που θα έβλεπα τον πατέρα μου να κλαίει. Λίγα 24ωρα μετά, συνόδευα τους δικούς μου στην κηδεία του Τσιτσάνη στο Α' Νεκροταφείο της Αθήνας. Εκεί συνειδητοποίησα τι πάει να πει συλλογικό πένθος. Ο κόσμος πατούσε πάνω στα μνήματα για να πλησιάσει με κάθε τρόπο τη σορό και να ενώσει τη φωνή του μ' αυτή όλων των μεγάλων τραγουδιστών στη «Συννεφιασμένη Κυριακή». Ο Νταλάρας, η Αλεξίου, η Γαλάνη, έως και η Βουγιουκλάκη ήταν εκεί, μέσα σ' ένα κλίμα ατόφιας οδύνης. Με λίγα λόγια, ένα διάχυτο συναίσθημα πατρικής απώλειας τόσο έντονο, που δεν έχει σβήσει από τη μνήμη μου παρόλα τα χρόνια που πέρασαν. Πηγή: www.lifo.gr
